در این جلسه که با موضوع «جانبازی که مستندساز است» از سوی انجمن فیلمسازان انقلاب اسلامی‌ خراسان برگزار شده بود، علاوه بر مستند «من سلاحم در دست» مستندی با نام «درد و عشق» ساخته علی نجات عباسی هم پخش شد، سپس این جانباز درباره ورودش به عرصه مستندسازی سخن گفت.

عباسی که یک دست، یک چشم و چهره‌اش را در جنگ هشت ساله از دست داده است با اشاره به شروع کار مستندسازی درباره شهدا، جانبازان و ایثارگران خاطرنشان کرد: من بازنشسته نیروهای مسلح هستم و خیلی با هنر مستندسازی آشنا نبودم ولی پنج سال پیش این کار را آغاز کردم. من به آسایشگاه جانبازان رفت و آمد داشتم و می‌دیدم که چطور جانبازان ما با خاطرات فراوان شهید می‌شوند و هیچ جا خاطره و حرفی از آن‌ها به شکل مستند ثبت نمی‌شود. برای همین خودم با یک دست، دوربین را گرفتم و یاعلی گفتم.

وی ادامه داد: درباره شهدا و جانبازان خیلی کار روی زمین مانده است، وقتی می‌بینم پدر شهیدی از دنیا می‌رود، افسوس می‌خوردم که چرا مستند و فیلمی ‌درباره او وجود ندارد. چرا حرف‌ها و خاطرات این آدم‌ها ثبت نمی‌شود؟

عباسی مسیر سختی را برای مستندسازی پیموده و با وجود مخالفت‌های خانواده، بر تصمیمش مصمم بوده است. وی یادآور شد: از مستندسازی چیزی نمی‌دانستم، برای یادگیری تکنیک‌های فیلم‌سازی، دوره‌های آموزشی مستندسازی را طی کردم و برای اینکه نگاهم به محتوای کار دقیق‌تر شود کتاب‌های تخصصی این حوزه را خواندم ولی هنوز برای ارتقای سطح محتوایی و تکنیکی کارهایم راهی طولانی در پیش دارم اما وقت برای آزمون و خطا نیست، چون به دلیل گذشت چند دهه از پایان دفاع مقدس، راویان حاضر در جنگ که جانبازان و ایثارگران هستند دارند کم‌کم از میان ما می‌روند، در دقیقه ۹۰ هستیم و باید سریع‌تر کار کنیم.

* امیدی به مسئولان فرهنگی نیست

این جانباز مستندساز با بیان اینکه از نظر مالی و معنوی از جایی حمایت نمی‌شود حتی بنیاد شهید، گفت: با وجود اینکه بنیاد شهید، متولی ماجراست ولی حتی یک فیلمبردار هم در اختیار من قرار نداد. وقتی دیدم حمایت نمی‌شوم به فرمان رهبری که دستور آتش به اختیاری در حوزه فرهنگی داده بودند، دوربین را به دست گرفتم و شروع به ساخت مستند از جانبازان، ایثارگران و خانواده شهدا کردم.

وی ادامه داد: برایم مهم نبود که حمایت می‌شوم یا نه، باید به تکلیفم عمل می‌کردم. برنامه‌های آموزشی در حوزه مستندسازی را پیگیری می‌کردم تا آموزش‌هایم به روز شوند و آثارم از حداقل استاندارد نمایشی برخوردار باشد. با وجود اینکه هزینه خرید تجهیزات مستندسازی بسیار بالا بود اما خودم هزینه آن‌ها را تقبل کردم تا درگیر بروکراسی اداری برای گرفتن یک سه پایه دوربین نشوم.

عباسی خاطرنشان کرد: وقتی مستندهایم از شبکه استانی خراسان رضوی پخش شد، برای ساخت مستندهای بعدی انرژی و انگیزه گرفتم، اگرچه دستمزدی نمی‌گرفتم و برای ساخت مستندها از جیب خودم هزینه می‌کردم ولی دلم گرم است که دارم کاری برای انقلاب انجام می‌دهم. ضمن اینکه خانواده شهدا و جانبازان آن‌قدر آدم‌های باصفا و پرمحبتی هستند که خدمت به آن‌ها به من انرژی مضاعفی برای کار می‌دهد.

کارگردان مستند «درد و عشق» با اشاره به حمایت نشدن از سوی بنیاد شهید اظهار کرد: همیشه می‌گویند بودجه نیست، این حرف تکراری برایم دردناک نیست، درد آنجاست که فلان مسئول فرهنگی بنیاد شهید به شما بگوید، اکنون همه پای ماهواره می‌نشینند چه کسی مستندهای شما در شبکه استانی را می‌بیند! شنیدن این حرف‌ها خیلی دردآور است. با چنین تفکری در میان مسئولان فرهنگی، خودمان باید دست به کار شویم و به تکلیفمان عمل کنیم.

وی با اشاره به دشواری تأمین هزینه خرید تجهیزات مستندسازی خاطرنشان کرد: فکرش را بکنید که با یک دست، خودم به تنهایی باید همه وسایل را حمل کنم و از این سر شهر به آن سر شهر و گاهی تا خارج مشهد بروم تا از سوژه‌های مستند فیلمبرداری کنم. همه کارهای ساخت مستند را در زمان فیلمبرداری خودم انجام می‌دهم چون کسی همراهم نیست، همراهی ندارم چون دستمزدی نمی‌گیرم که بخواهم دستمزدی پرداخت کنم.

عباسی با بیان اینکه انقلاب حق زیادی به گردن ما دارد، گفت: اینکه من از جیب خودم و زمانم می‌گذارم تا ارزش‌ها و آرمان‌های انقلاب اسلامی ‌برای آیندگان حفظ شود، کوچک‌ترین کاری است که می‌توانم برای ادای دین به انقلاب انجام دهم.